Warunkiem uznania informacji za tajemnicę przedsiębiorstwa jest jej poufność.
Przesłanka poufności jest zgodnie z art. 11 ust 4 UZNK spełniona, jeżeli informacja nie została ujawniona do wiadomości publicznej. Oznacza to, że informacje należące do domeny publicznej, powszechnie znane, nie mogą stanowić tajemnicy przedsiębiorstwa.
W tym aspekcie ukazuje się pewien brak spójności pomiędzy polską definicją tajemnicy przedsiębiorstwa, a definicją zawartą w Porozumieniu TRIPS. Zgodnie z art. 39 TRIPS informacja będzie uznana za ogólnie dostępną nie tylko wówczas, gdy należy ona do domeny publicznej (jest ujawniona do wiadomości publicznej), ale także wtedy, gdy jest ona dostępna dla profesjonalistów, a zatem osób, które „normalnie zajmują się tym rodzajem informacji”.
Ta niedoskonałość polskiej definicji prawa tajemnicy przedsiębiorstwa została dostrzeżona i usunięta przez orzecznictwo Sądu Najwyższego w drodze wykładni prawa. Jak stwierdził Sąd Najwyższy, nie ulega wątpliwości, że zakresem tajemnicy nie mogą być objęte informacje powszechnie znane lub takie, o których treści każdy nimi zainteresowany może się legalnie dowiedzieć (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., I CKN 1159/00).
Dalej, zdaniem Sądu Najwyższego wyrażonym już w innym wyroku, informacja nieujawniona do wiadomości publicznej traci ochronę prawną, gdy każdy przedsiębiorca (konkurent) może dowiedzieć się o niej drogą zwykłą i dozwoloną, a więc np. gdy pewna wiadomość jest przedstawiana w pismach fachowych lub gdy z towaru wystawionego na widok publiczny każdy fachowiec poznać może, jaką metodę produkcji zastosowano (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2000 r., I CKN 304/00).
O innych warunkach uznania informacji za tajemnicę przedsiębiorstwa przeczytasz tutaj.
